Fantazja (Marian) xP

No więc....
mam 11 lat, 5 listopada bede miec 12.
Mieszkam w Orzyszu i moim zwierzeciem jest chomik, ale chialabym miec psa.
Bardzo lubie wilki, a na drugim miejscu sa surykatki.
Właśnie pracuje nad moim RPG, ale chcialabym zrobic 3, zaglosujcie w ankiecie,
A to moje RPG:
Bird RPG, nie skonczone (nie wiem czy mozna adresy)
Pracuje nad DGW-Dog Game World
oraz w ankiecie jakie 3 ma byc.........xD
aha...by było łatwiej zagłosowac opisy zwierząt:

OKAPI (Okapia johnstoni), ssak z rodziny żyrafowatych. Nazwa pochodzi z afrykańskiego języka plemienia Mbuba.
Cechy :

wysokość w kłębie ok. 1,5–1,7 m
umaszczenie brunatne
pręgowanie na górnych częściach kończyn
szyja wydłużona
małe różki tylko u samców

Żywi się liśćmi i pędami roślin. Prowadzi nocny tryb życia. Występuje w Afryce Środkowotropikalnej (lasy dorzecza Konga).
WYSTĘPOWANIE:

present-OBECNY
possible-EWENTUALNY
ZDJĘCIA:
[link widoczny dla zalogowanych] -narysowany, ale prawie jak żywy

DELFIN

Pierwsze znane świadectwa istnienia delfinów sięgają 2200 lat przed naszą erą. Są to rysunki skalne w północnej Norwegii. W przeszłości delfiny otaczano czcią, równą czci jaka należy się bogom. W starożytnej Grecji za zabicie tego zwierzęcia karano śmiercią. Grecy dekorowali różne wyroby wizerunkami waleni, zwłaszcza delfinów. Rzymianie wytłaczali ich podobiznę na monetach i zawsze przedstawiali boga mórz, Neptuna, w zestawieniu z delfinem. Istnieje opowieść, przekazywana przez niezliczone pokolenia Aborygenów, mówiąca, że wieloryby i delfiny przybyły niegdyś z gwiazdozbioru Syriusza, aby pomóc rodzajowi ludzkiemu. Wieloryby miały poświęcić siebie, by ludzkość mogła żyć w dobrobycie, a delfiny - pomagać ludziom w ewolucji. Miały one zachęcić nas do bycia sobą, do tego, byśmy odnaleźli radość i spontaniczność w naszym życiu. W książce pt."Awakening to the Animal Kindom" Robert Shapiro i Julie Rapkin przedstawiają teorię, według której delfiny przybyły z jednej z wodnych planet z okolic Syriusza, żeby gromadzić informacje o Ziemi i uczyć ludzi sztuki radości, miłości, szczęścia i zabawy. Delfiny dysponujące potężnym intelektem i rozwiniętymi sposobami komunikacji miały przekazać nam wiedzę starożytnych cywilizacji oraz pomóc w zjednoczeniu przeszłości, teraźniejszości i przyszłości...
Rozmnażanie

Samice i samce mają wyraźny cykl płciowy, który u samców powtarza się co roku, a u samic co kilka lat. Podczas tego cyklu samiec zapładnia jedną lub kilka samic, nie ma jednak potem kontaktu ze swoim potomstwem. W zależności od gatunku ciąża u delfinów trwa 10 - 12 tygodni. Młode delfiny przychodzą na świat w pełni rozwinięte i zdumiewająco duże. Noworodek ma już długość 70 - 110 cm. Masa ciała młodego delfinka niektórych gatunków wynosi 30% masy matki. Rodzi się ogonem do przodu, co u ssaków jest niezwykłe, u waleni jednak jest regułą. Tuż po urodzeniu matka wynosi noworodka na powierzchnię wody, aby mógł wykonać pierwszy oddech. Często pomaga mu w tym "ciotka".

Samica delfina ma dwa sutki, które leżą na brzuchu i są widoczne tylko wtedy, gdy jej młode pije mleko. W odróżnieniu od ssaków lądowych delfin nie pije mleka aktywnie ssąc. Gdy dotknie on sutków, silne mięśnie wyciskają zawartość gruczołów mlecznych wprost do jego pyska. Mleko delfinów jest nadzwyczaj pożywne i zawiera znacznie więcej tłuszczów i białek niż mleko większości ssaków.

Młody utrzymuje bardzo ścisły kontakt z matką, ale już wkrótce zaczyna interesować się także innymi członkami społeczności. Młody ssie mleko przez ponad dwa lata. Po kilku miesiącach życia potomek zaczyna zjadać także stały pokarm. Z wiekiem coraz bardziej oddala się od matki i szuka towarzystwa do zabawy innych przedstawicieli swego gatunku.

Tak oto wygląda delfin od chwili narodzin, aż do późnej starości:

Zagrożenia

Mimo, że delfin zwyczajny nie jest zwierzęciem rzadkim, populacje tego gatunku żyjące we wschodniej części tropikalnego Pacyfiku są poważnie zagrożone przez połowy tuńczyków. Ryby te są pokarmem delfinów. Delfiny gromadzą się nad ławicami tuńczyków i polując, wyskakują nad wodę. Niestety zachowania łowieckie delfinów zwyczajnych są dla rybaków wskazówka, gdzie znajduje się ławica ryb. Płynący łodziami motorowymi rybacy ostrożnie okrążają delfiny oraz pływające pod nimi tuńczyki i zastawiają wokół nich sieci okrężnice zdezorientowane hałasem delfiny nie są w stanie uciec i gdy sieć jest ciągnięta w kierunku głównego statku rybackiego, wpadają w nią i tona. Ocenia się że w latach sześćdziesiątych naszego stulecia zabito w ten sposób około 500000 delfinów. Protesty opinii publicznej spowodowały wprowadzenie nowych technik rybackich pozwalających delfinom uciec ponad sieciami. Stosuje się tez różne sposoby odstraszania delfinów od miejsca zrzucenia sieci, jak odpalanie ładunków wybuchowych. Chociaż delfiny uciekają, to jednak często zostają ranne i są zdezorientowane hałasem więc natychmiast padają ofiara rekinów. Często też rybacy otaczają sieciami tą sama rodzinę delfinów i powodują w ten sposób, że młode delfiny oddzielają się od matek i gubią się. Poza rejonami ciepłych wód wschodniej części Oceanu Spokojnego nie występują tak ścisłe powiązania pokarmowe pomiędzy delfinami i tuńczykami. Amerykańskie statki rybackie łowiące ryby u zachodnich wybrzeży Pacyfiku notowały rekordowe potowy tuńczyków, podczas których nie zginał żaden delfin. Flota meksykańska, największa spośród przystosowanych do połowów tuńczyków, wciąż łowi je na wschodnim Pacyfiku. Rybacy meksykańscy tłumaczą, że jest to najzasobniejszy rejon połowowy. Ponieważ miłośnicy zwierząt zaczęli bojkotować zakupy tuńczyków schwytanych w rejonach, w których także występują delfiny, tuńczyki meksykańskie są przewożone do Panamy i jako panamskie sprzedawane w puszkach w supermarketach z etykietą informującą, że połów tuńczyka nie spowodował śmierci delfinów. Wiele takich produktów trafia do Włoch, Hiszpanii i Japonii. Wydaje się, że jedynym sposobem ochrony delfinów jest ustanowienie całkowitego zakazu połowu tuńczyków przy użyciu okrężnic.
[sice=18]Gatunki delfinów[/size]

Delfiny oceaniczne:

Delfiny butlonose
Delfin zwyczajny, pospolity (Delphinus delphis)
Delfin białoboki (Lagenorhynchus acutus)
Delfin białonosy (Lagenorhynchus albirostris)
Delfin ciemny (Lagenorhynchus obsurus)
Delfin krzyżowaty (Lagenorhynchus cruciger)
Delfin południowy (Lagenorhynchus australis)
Delfin skośnozęby (Lagenorhynchus obliquidens)
Delfin sarawacki, Fraser`a(Lagenodelphis hosei)
Delfin szary, Risso (Grampus griseus)
Delfin hektora (Cephalorhynchus hectori)
Delfin chilijski (Cephalorhynchus eutropia)
Delfin czarnogłowy (Cephalorhynchus commersoni)
Tonin (Cephalorhynchus heavisidii)
Delfin czarnopłaszczowy, Peale'a (Lissodelphis borealis)
Delfin płaszczowy (Lissodelphis peroni)
Delfin długoszczęki (Stenella longirostris)
Delfin plamisty (Stenella plagiodon)
Delfin pręgoboki (Stenella coeruleoalba)
Delfin wysmukły (Stenella attenuata)
Delfin krótkogłowy (Orcaella brevirostris)

Delfiny przybrzeżne:

Delfin zachodnioafrykański, Humbak z Atlantyku (Sousa teuszi)
Humbak z Pacyfiku (Sousa chinensis)
Delfin długopyski, długonosy (Steno bredanensis)
Delfin amazoński (Sotalia fluviatilis)

Delfiny rzeczne:

Delfin gangesowy
Delfin indyjski
Delfin chiński (Lipotes vexillifer)
Delfin mały, La Platy (Pontoporia blainvillei
Istoty społeczne

Chociaż delfiny żyją nadzwyczaj towarzysko, spotyka się czasami samotniki. Uczeni nie wyjaśnili jeszcze dlaczego takie zwierzęta tułają się samotnie. Prawdopodobnie są to osobniki, które zostały wykluczone z grupy. Samotne delfiny trzymają się często w pobliżu plaż, bawią się z kąpiącymi i pozwalają się głaskać. Widocznie w tym ludzkim odruchu znajduje namiastkę kontaktu z członkami swego gatunku.

Delfiny są zwierzętami społecznymi, są i wędrują, w dużych grupach. Liczebność grupy zależy nie tylko od przestrzeni życiowej. Delfiny oceaniczne tworzą wielkie stada, które nazywane są ,,szkołami", przybrzeżne delfiny zaś wolą grupy rodzinne, które najczęściej tworzy do 20 spokrewnionych ze sobą zwierząt.

Szkoły są często podzielone na podgrupy, jedne składają się z samic i młodzieży, która, zależnie od gatunku, należy 4-8 lat do podgrupy, inne z wyrośniętych zwierząt, do których często dołączają dorosłe samce. W obrębie swego obszaru występowania podgrupy te pływają razem, przy czym ich ruchy są ze sobą dokładnie zgrane. Samice i młode pływają zawsze w środku stada, gdyż są tam najlepiej chronione przed drapieżnikami.
Odżywianie

Większość delfinów i morświnów poluje na ryby i głowonogi. Gatunki o krótkich pyskach z mniejszą liczbą zębów chwytają zazwyczaj głowonogi, natomiast gatunki "dziobate" z wieloma małymi zębami polują przede wszytskim na ryby. Wyjątkiem jest orka, największy przedstawiciel rodziny delfinowatych, która głównie poluje na zwierzęta stałocieplne : foki, pingwiny i inne delfiny. Widywano stada orek atakujących, zabijających, a nastepnie zjadających po kawałku płetwala błekitnego.
Delfiny rybożerne polują na wszystkie gatunki ryb, jakie znajdą w pobliżu. Niektóre delfiny, np. Sotalia tensua polują tylko w wodach przybrzeżnych, a inne, jak delfin długoszczęki, na otwartych wodach oceanu. Morświny polują w małych grupach, po 2-4 osobniki, natomiast gatunki delfinowatych żyjące na otwartych wodach oceanów tworzą ogromne stada, dochodzące anwet do 1000 i więcej osobników, połączonych w mniejsze grupy. Mniejsze grupy są czesto stałe, przebywają razem tygodnie czy nawet miesiące, jednak skład całego stada ulega ciągłym zmianom, gdyż poszczególne osobniki dołączają się do niego lub odłączają.
Największe skupienie delfinów można spotkać w wodach, w których występują prądy wznoszące, wydobywające na powierzchnię zimną, bogatą w substancje odżywcze wodę z dna oceanów. W takiej wodzie intensywnie rozwija się plankton, który przyciąga ławice ryb planktonożernych, takich jak sardela, a to z kolei wabi delfiny. Delfiny, po zlokalizowaniu ofiar okrążają je, pływając szybko coraz bardziej zaciskają kręgi, zmuszając ryby do podpłynięcia do powierzchni wody, gdzie szybko je dziesiątkują.Na Pacyfiku różne gatunki delfinów z rodzaju Stenella polują razem. Gdy jeden się pożywia, drugi bacznie obserwuje czy nie podpływają drapieżniki, takie jak orka lub żarłacz biały. Różnogatunkowym stadom delfinów często (towarzyszą ławice tuńczyka - wielkiej, szybkiej, drapleznej ryby polującej na te same ryby które są pokarmem delfinów. Tuticzyki korzystają z "połowów" delflndw. Tuńczyki spłacają "dług wdzięczność" i wobec delfinów, ostrzegając ich przed atakiem rekinów. Niestety, to nie rekiny są najgroźniejszymi wrogami delfinów. Ponieważ tuńczyki są systematycznie odławiane, to również delfiny prowadzące ławice tych ryb znalazły się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Rybacy wypatrują delfinów i rzucają wokół nich potężne sieci (tzw. włóki), gdyż zazwyczaj głębiej płynie ławica tunczykdw. Sieci od spodu są połączone, tworząc siatkowate torby, stopniowo zaciskające się na ławicy ryb, a tym samym i na stadzie delfinów. Gdy sieci zostaną wyciągnięte na pokład statku, znajdują się w nich również delfiny, zabijane razem z tuńczykami. W 1986 r. w ten sposób zginęło 130 000 delfinów. Ostatnio poprawiono konstrukcję sieci - jest ona widoczna dla delfinów; mają one także możliwość wyskoczenia z niej, gdyby zostały złapane. Mimo tego każdego roku tysiące delfinów zostaje zabitych przez rybaków poławiających tuńczyki. Ogromne niebezpieczeństwo stanowią także sieci pozostawione w wodzie ,,utopione" i dryfujące przez oceany. Gdy zaplączą się w nich delfiny, giną, gdyż nie mogą dostatecznie szybko wypłynąć na powierzchnie, aby zaczerpnąć powietrza.
Pochodzenie

Kiedyś całe życie skupiało się w oceanach, stopniowo rośliny owady i kręgowce wyszły na ląd i zaczęły oddychać powietrzem. Przez setki miliomów lat (!) przodkowi delfinów ewoluowali jako ssaki. Zwierzęta te z wyglądu przypominały dzisiejsze wilki, jednak spokrewnione były bardziej z krowami i zwierzyną płową. Około 50 mln lat temu protoplasci delfinów zaczęli poszukiwać pożywienia na bagnach i przy ujściach rzek, chęć zajęcia głębszych wód wymusiła na nich kolejne zmiany ewolucyjne, tak więc zwierzęta te stały się na powrót zwierzętami wodnymi. Najstarsze skamieniałości waleni, które zostały odkryte dopiero w latach 80, należą do rodzaju Pakicetus. Budowa kości pozwala stwierdzić, że ten bardzo pierwotny waleń miał jeszcze cztery kończyny mógł więc poruszać się na lądzie i w wodzie. Wymarł prawdopodobnie w miocenie, przed blisko 15 mln lat. W tym czasie równolegle z nim istniały już pierwsze zębowce, do których zaliczane są także dzisiejsze delfiny. W różnych miejscach w Europie naukowcy odkryli skamieniałości rodzaju Squalodon, jednego z najstarszych zębowców, który miał już płetwy, nozdrza położone na wierzchu głowy, a wydłużony pysk zawierał więcej zębów niż u jego przodków. Rodzina delfinowatych powstała przed około 10 mln lat i dzisiaj liczy 21 gatunków, których przedstawiciele różnią się wielkością i kształtem. Zamieszkują wszystkie oceany, od mórz polarnych aż po wody tropikalne. Bez wątpienia należą do najwyżej rozwiniętych waleni, nie tylko z powodu swego perfekcyjnego przystosowania do życia w wodzie, lecz także z powodu zdumiewającej sprawności zmysłów i mózgu.

Delfiny i morświny są małymi zębowcami, odżywiającymi się przede wszystkim rybami i głowonogami. Największy przedstawiciel delfinowatych - orka, chwyta także foki oraz inne delfiny. Różnica pomiędzy przedstawicielami rodziny delfinowatych a morświnowatych jest niewielka. Morświny mają inny kształt zębów: zęby są bocznie spłaszczone, dłutowate i piłkowane. Zęby delfinów zaś stożkowate i ostro zakończone. Morświny nie maję także pyska w kształcie dzioba, tak charakterystycznego dla wielu delfinów. Mimo tych różnic, delfiny i morświny są do siebie bardzo podobne pod względem budowy, zasięgu występowania, zwyczajów, stąd czasami łączy się je w jedną rodzinę.

Przystosowanie

Kilka grup zwierząt dość dobrze radzących sobie na lądzie nauczyło się doskonale pływać (foki są tego doskonałym przykładem), natomiast delfiny i morświny tak bardzo przystosowały się do życia w wodzie, że bez niej stają się bezradne. Najbardziej znaczącą cechą tych zwierząt jest opływowy kształt ciała. Woda jest ośrodkiem o większej gęstości niż powietrze, dlatego opływowy kształt ciała ułatwia zwierzętom morskim szybkie poruszanie się. Delfiny i morświny mają ponadto torpedowaty kształt ciała. Małżowiny uszne u nich zanikły, podobnie jak tylne kończyny, przednie kończyny zaś przekształciły się w płetwy pomocne przy stabilizowaniu ruchów i sterowaniu. Na końcu ogona tych zwierząt znajduje się główny narząd ruchu - pozioma płetwa ogonowa, będąca fałdem skórnym. Całe ciało pokryte jest ogromnymi silnymi mięśniami, natomiast kręgi luźno połączone, nadając delfinowi zwinność i giętkość bicza. Mają idealnie gładką, pozbawioną włosów skórę, co zwiększa opływowość ciała; wszystkie narządy ciała są otoczone grubymi warstwami tłuszczu, nawet kości są nim przesycone. Podskórny tłuszcz jest także izolatorem, zapobiega utracie ciepła przez zwierze do otaczającej wody.

ływowy kształt ciała delfinów nigdy nie jest idealny, stąd opływająca ciało woda tworzy zawirowania i stawia opór. Przeciwdziałają temu wykształcone na skórze delfinów małe, poprzeczne wyrostki, które likwidują zawirowania. Naskórek jest zrzucany w niewiarygodnie szybkim tempie - 12 razy dziennie. Gruczoły skórne stale wydzielają kropelki tłuszczu, które ,,smarują" ciało, czyniąc je gładkim, co ułatwia przemykanie zwierzęcia w wodzie. Te cechy pozwalają morświnowi białopletwemu, jednemu z najszybszych gatunków, pływać z prędkością ponad 50 km/h, nawet na długich dystansach.

Widowiskowe zachowywanie się delfinów w wodzie, w tym efektowne wyskakiwanie nad powierzchnie, może być sposobem zmniejszania oporu środowiska podczas poruszania się. Powietrze stawia mniejszy opór niż woda, dlatego łatwiej się w nim poruszać. Wyskok nad wodę umożliwia także tym zwierzętom zaczerpniecie powietrza. Powietrze jest wciągane przez otwory nosowe znajdujące się we wspólnym zagłębieniu na czubku głowy i gwałtownie wydychane przed zanurzeniem się w wodzie. Delfiny rzadko zanurzają się głęboko, stąd zazwyczaj nie potrzebują dużych zapasów tlenu w organizmie; wystarczy im przebywanie pół sekundy nad wodą. Gdy zanurzają się głębiej, narażają swoje płuca na zgniecenie. Są jednak doskonale przystosowane do nurkowania. Objętość ich płuc nie jest duża; w czasie nurkowania tylko niewiele powietrza się tam znajduje. Przeważająca jego część jest zmagazynowana w czerwonych ciałkach krwi i mioglobinie - białku złożonym, które w dużych ilościach występuje w mięśniach. Stąd mięso waleni jest intensywnie czerwone. Delfiny i morświny polują zazwyczaj w nasłonecznionych warstwach powierzchniowych czystej wody oceanicznej, gdzie jest dobra widoczność. W każdym oku tych zwierząt znajduje się bardzo elastyczna soczewka, umożliwiająca im ostre widzenie zarówno w wodzie, jak w powietrzu. "Dziobate" gatunki, takie jak butionos (delfin butlonosy), widzą obuocznie, co pozwala na prawidłową ocenę odległości. Dobry wzrok nie jest im jednak niezbędny do życia - każdy kto widział tresowanego delfina wykonującego sztuczki z zawiązanymi oczami wie, że mają także inne zmysły pozwalające im doskonale orientować się w otoczeniu.

ZDJĘCIE:

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Marian dnia Pią 14:39, 26 Maj 2006, w całości zmieniany 1 raz

Ja glosowalam na Delifina be je bardzo lubie, a takie ankiety rob w dziale ANKIETY Confused

Post został pochwalony 0 razy

No racja......sorx, że tu ale już tutaj pisałam, nie chcialo mi sie robic 2 temciów (ach taleniwosć) ale sry...

Post został pochwalony 0 razy

Nic sie nie stalo, ale nie rob tak wiecej Smile

Post został pochwalony 0 razy

Ok...nie robie takich samych 2 rzeczy. nawet jak w grze cos robie 2 razy to sie w nerwiam xP

Post został pochwalony 0 razy

Ja na delfina Very Happy

Post został pochwalony 0 razy